Jullie zijn schatten!
Zelf vind ik hem natuurlijk ook heel geslaagd. Toen ik de keuze kreeg tussen een aantal foto’s sprong deze er meteen uit. Hij riep het beeld op van een novice die net het klooster intrad. Die sacrale stilte die je overvalt in een kerk of in de eindeloze gangen van een oud klooster overviel me dadelijk. Kippenvel kreeg ik bij de aanblik van het meisje zonder gezicht. Maar dat tafereel in mijn hoofd gaf ook hoop op een nieuw begin, een nieuw leven tussen de beschermde muren van het klooster. Heel krachtig vond ik hem.
De betekenis van de magnoliabloem legde ik al eerder uit. Deze bloem is door het verhaal verweven. Ze groeit, en verandert door de seizoenen heen, net als mijn hoofdpersonages, Ana en Lucas.
De andere ontwerpen waren natuurlijk ook heel geslaagd, maar geen ervan wakkerde de emoties bij me aan als de vrouw in de witte eenvoudige jurk met een bloem in de hand.
Mijn man, Jan, daarentegen begreep niet waarover ik sprak. Hij vond de foto net heel sensueel en mooi. De vrouw zonder gezicht had ook iets mysterieus voor hem.
Maar niet iedereen deelde mijn mening. ‘Jak! Het lijkt wel een slons in een vuile schort!’ zei iemand me. Maar ook dat past bij deze roman. Het gevoel van nietigheid, en er volledig doorheen te zitten, schuilen eveneens in het verhaal.
Ik vond het intrigerend dat mensen een volledig verschillend gevoel kunnen krijgen bij een en dezelfde prent. Maar dat moedigde me ook aan om net die cover te gebruiken voor het boek.
Eenvoud, mysterie, hoop, stilte en… de magnolia uit het verhaal… allemaal verwerkt in een prachtig ontwerp.
Bedankt Natasja Storm en Uitgeverij Phoenix Books! Jullie zijn kanjers.
Comments