“Het onvermogen van mensen om met elkaar te communiceren”, zo vatte Art Garfunkel het samen.
Maar stilte kan ook spreken. De stilte die een kamer vult, zegt vaak meer dan duizend woorden. Zoals het onvermogen om te spreken na het horen van slecht nieuws… De stilte voor de storm… De sacrale stilte in een klooster… De stilte die doorbroken wordt door gejammer wanneer een doodskist de kerk binnengedragen wordt… Soldaten die verstijven bij de ijzige stilte die volgt na het horen van oorverdovende bommen en granaten… Of een koppel dat slaande ruzie heeft, maar weet dat het goed komt. Behalve wanneer er niet gesproken wordt en de stilte als een echo in de kamer blijft hangen… Die stilte vertelt je de ernst, het verdriet, het einde.
Zo verloopt het ook met Ana en Lucas de hoofdpersonages in mijn volgende roman. Het onvermogen om met hun partners te praten. Elkaar het zwijgen opleggen, elkaar verbieden om contact te zoeken. De dood van een geliefde. En de ongemakkelijke stiltes wanneer Ana met haar vriendinnen praat.
Maar stilte kan ook mooi zijn. Je tot rust brengen. Zoals de zon die haar stralen filtert door het gebladerte in het bos en je hoort helemaal... niets. Zorgen glijden van je af. De tijd staat even stil. Vaak hoor je het geroezemoes niet eens meer, het zoemen van computers, het ronken van auto’s. Het deint onhoorbaar op de achtergrond, tot het stopt, en een immense kalmte het overneemt.
Maak ik je al een beetje warm voor deze spannende feelgoodroman?
Comments